De donkere nacht van de ziel overleven | Carlos’ ervaring

Hoe ik omging met het gevoel dat “alles zinloos is”?

Het was een ingewikkeld moment voor mij en de vrienden om me heen, want niemand, zelfs de priester niet, wist wat er die dag van mijn spirituele ontwaken met me aan de hand was.

Innerlijk was ik “mentaal aan het wisselen” tussen mijzelf en een alter ego, omdat ik “mijn zelf – Carlos” moest “laten verdwijnen” om “een missie te volbrengen”.

Dit moment veroorzaakte grote verwarring bij de mensen om me heen, dus naarmate de tijd verstreek was ik mentaal in een veranderde staat van bewustzijn, maar de mensen buiten wisten niet wat er aan de hand was dus belden ze de ambulance.

Even terzijde: mijn ervaring in de donkere nacht van de ziel toonde me de tekortkomingen van het Duitse medische systeem. De paramedici in Duitsland brengen iemand niet naar een ziekenhuis tenzij de persoon iemand bedreigt of zijn of haar eigen leven in gevaar brengt, en ze zijn ook niet voorbereid op mensen die spirituele ervaringen ondergaan. Omdat ik geen van beide deed (in “mijn spirituele trip” sprak ik over religie en deed ik alsof ik Jezus was), werd ik niet naar het ziekenhuis gebracht, en totdat ik handelde en een lepel pakte en deed alsof ik mezelf “neerstak”, waren de ambulancemedewerkers er gewoon, en totdat ik een mes pakte en ook deed alsof ik mezelf neerstak, kwamen ze eindelijk in beweging en hielden ze me tegen. Ik werd naar een psychiatrisch ziekenhuis gebracht, daar beleefde ik de rest van mijn Donkere Nacht van de Ziel, en een moment van “mijn kruisiging” en “mijn verlichting”.

De fase van Ego Dood en Donkere Nacht van de Ziel, in mijn ervaring, gebeurden samen, en om dat gevoel van hopeloosheid te laten verdwijnen “moet het ego sterven”.

Daarom beschrijven sommige mensen dat ze tijdens hun ervaring het gevoel hebben “dood te gaan”, terwijl het in werkelijkheid de illusie is wat werkelijk sterft.

Ik weet niet of het de geest is, of de waarnemer van binnen, of de ziel, maar tijdens dit ontwakingsproces ontstaat er een nieuwe staat van bewustzijn.

Wanneer je geconfronteerd wordt met de donkere nacht van de ziel, is het een moment om sterk te blijven en de inzinking om te zetten in een doorbraak.

In de oude mythologie, vooral bij inheemse groepen in Mexico, vermeldden de volksverhalen dat mensen de “Mictlan” of “Hel” bezochten en dat sommigen in staat waren om deze te verlaten. In de moderne tijd kan ik zeggen dat een bezoek aan een psychiatrisch ziekenhuis een soortgelijk symbool zou zijn, waar sommigen in staat zijn om op te staan en de “hel” te verlaten. Het was een kwestie van overgave aan God van wat er geleefd wordt tijdens de Donkere Nacht van de Ziel, en weerstand bieden aan wat de buitenwereld brengt, speciaal voor de gevallen die in de zogenaamde geestelijke gezondheidsklinieken terechtkomen waar het erop lijkt dat spirituele ervaringen vernieuwd moeten worden en als zodanig behandeld moeten worden, anders zal dit het spirituele groeiproces misleiden.

Voor sommige mensen strekt de Donkere Nacht van de Ziel zich uit over een lange periode, waar het voor mij een periode van intense emoties in één nacht was.

Sommigen zeggen dat God degene is die je vervult en dat gevoel van hopeloosheid laat verdwijnen.

Naar mijn mening doet deze spirituele ervaring ons eindelijk beseffen dat een deel van God in ieder van ons zit, en we beseffen het vooral als de pijnappelklier geactiveerd wordt tijdens deze ervaring.

Voor de dingen waar je geen controle over hebt, moet je je overgeven en loslaten.

Na verloop van tijd wordt die leegte en leegte opgevuld met de zelfzorg en liefde die iemand aan zichzelf geeft.